BRICS

Jest to akronim utworzony z pierwszych liter państw, które charakteryzują się dynamicznym tempem rozwoju gospodarczego:

• Brazylia,
• Rosja,
• Indie,
• Chiny
• Republika Południowej Afryki (Republic of South Africa)

Nie jest to formalne ugrupowanie ani stowarzyszenie gospodarcze, jest to sojusz pięciu rozwijających się państw, których celem jest gospodarcze odłączenie i stworzenie przeciwwago dla krajów wysoko rozwiniętych (np. USA, UE, Japonii).

Prognozy dotyczące BRICS mówią o tym, że stanie się ona największą potęgą względem produkcji, rezerwuaru siły roboczej, rynku konsumenckiego. BRICS zaczyna więc być traktowane jako nowe polityczne centrum siły, które może zmienić układ sił w świecie. Razem kraje te obejmują 26% powierzchni lądowej Ziemi, więcej niż 40% populacji oraz 25% światowego PKB.

Nazwa BRIC została po raz pierwszy użyta w 2001 roku przez wielki bank inwestycyjny Goldman Sachs. W 2003 roku bank opublikował raport poświęcony globalnej ekonomii Global Economics. Dreaming with BRICs: the path to 2050. Raport ten był przygotowany przez analityków rynku oraz poradnikiem dla inwestorów, których zdaniem do 2050 roku przewyższą rozmiary gospodarek państw najbogatszych (Niemcy, Japonia, Włochy, Francja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone). Goldman Sachs podkreślał, że termin BRIC to tylko nazwa odnosząca się do tych czterech krajów, jednak później termin ten przerodził się w prawdziwy sojusz. Powstanie sojuszu zainicjował w 2006 roku prezydent Rosji – Władimir Putin. Po kilku latach, w roku 2010 do sojuszu weszło nowe państwo – Republika Południowej Afryki i od tej pory akronim został zmieniony na BRICS.

Charakterystyka krajów grupy BRICS:

• Indie – mają duży potencjał gospodarczy oraz przemysłowy. Podstawę gospodarki stanowi rolnictwo, kraj posiada bogate złoża surowców naturalnych (węgiel kamienny, rudy żelaza, manganu, chromu). Przemysł Indii oparty jest na włókiennictwie, produkcji maszyn, środków transportu, rzemiośle. Wielką siły Indii jest również siła robocza.
• Brazylia – jest dynamicznie rozwijającym się państwem Ameryki Łacińskiej określanym jako „wschodząca gwiazda Ameryki Łacińskiej”. Kraj posiada największe na świecie lasy tropikalne, ma dostęp do wody świeżej, posiada największe zasoby różnorodności biologicznej. Ma również duży potencjał korzystania z paliw odnawialnych.
• Republika Południowej Afryki – posiada najniższy poziom PKB ze wszystkich członkowskich krajów BRICS. Charakteryzuje się też najmniejszą powierzchnię i najmniejszą liczbą ludności oraz wysokim bezrobociem. W kraju panuje też wysoki poziom korupcji.
• Rosja – to największy powierzchniowo kraj świata o terenach słabo zaludnionych. Rosja swoją potęgę zawdzięcza powierzchni oraz bogactwu zasobów naturalnych. Główną siłą Rosji stanowi bogactwo w surowce takie jak gaz i ropa naftowa
• Chiny – to najszybciej rozwijającą się gospodarką świata i tym samym najważniejsze państwo w grupie BRICS. Chiny są bogate w zasoby naturalne takie jak węgiel kamienny, ropę naftową.

Cele grypy BRICS:

• Rozwój klasy średniej poprzez narzucenie odpowiedzialności społecznej na karporacje
• Dialog cywilizacyjny pomiędzy członkami sojuszu (różne kultury)
• Stworzenie świata wielobiegunowego – zwiększenie możliwości negocjacyjnych
• Odejście od maksymalizacji zysku inwestorów prywatnych na rzecz zrównoważonego rozwoju
• Kapitalizm oparty na przemyśle, technologii, a nie na finansach
• Wielobiegunowość walutowa – przerwanie hegemonii dolara amerykańskiego

Bibliografia:

• Cimek G., (2013), Globalne aspiracje grupy BRICS, „Przestrzeń Społeczna (Social Space)”, numer 3/1 (5), s. 128-158
• Cimek G., (2013), BRICS – w kierunku nowego reformizmu w polityce międzynarodowej, „Konteksty Społeczne”, Tom I (1), s. 69
• Pasich E., (2014), Różnice społeczno-gospodarcze państw członkowskich BRICS, „BRICS – kwintet czy pięciu solistów? tom pokonferencyjny”, Kraków, s. 114
• Potulski J., (2016), BRICS jako rzeczywistość wykreowana?, „Gdańskie Studia Międzynarodowe”, s. 16
• Wysocka J., (2014), BRICS – atak na gospodarkę reszty świata , „BRICS – kwintet czy pięciu solistów? tom pokonferencyjny”, Kraków, s. 13-21