Metoda delficka należy do grupy metod heurystycznych, czyli takich, w których podjęcie decyzji jest zależne od doświadczenia, wiedzy oraz opinii ekspertów, historycznie była wykorzystywana do określenia prawdopodobieństwa lub możliwego czasu zajścia kolejnych wydarzeń.

Prognoza jest oparta na wynikach przeprowadzonych ankiet albo aktualizowanej na bieżąco ankiety wspomaganej komputerowo.

Nazwa tej metody pochodzi od starożytnego miast w Grecji – Delfy, w którym kapłanka Pytia w świątyni Apollina przepowiadała przyszłość.

Prekursorami tej metody byli Olaf Helmer oraz Norman Dalkey, którzy opisali tą metodę w 50 latach XX wieku. Początkowo służyła ona do oceny sytuacji militarnych. Za pierwsze jej szerokie zastosowanie można przyjąć badanie prognostyczne wykonane przez Theodore’a J. Gordona i Helmera w 1963 r. w RAND Corporation w Santa Monica.

Cechy metody delfickiej:

·         Statystyczne opracowanie wyników

·         Niezależność opinii

·         Wieloetapowość

·         Zdalna, asynchroniczna, grupowa komunikacja

·         Anonimowe wyrażanie opinii oraz ekspertów

·         Kontrolowane sprzężenia zwrotne

·         Uzgadnianie oraz sumowanie opinii kompetentnych osób

·         Unikanie dominujących osobowości

Metoda delficka składa się z badania ankietowego, na którego etapy składają się:

·         Definicja problemu

·         Wybór zespołu ekspertów

·         Opracowanie ankiety

·         Przekazanie ankiety do odbiorców

·         Analiza odpowiedzi zwrotnych

·         Jeżeli nie zostaje uzyskana zgoda, ankieta jest powtarzana, następnie jest powtórnie analizowana

·         W przypadku osiągnięcia zgody zostają przedstawione wyniki

Cechy charakterystyczne ankiety:

·         Największa liczba pytań do 25

·         Pytania nie powinny na siebie oddziaływać

·         Praktykowane jest wysyłanie ankiet próbnych do ekspertów

·         W przypadku otrzymania zbieżnych wyników dochodzi do jej powtórzenia

·         Na jej podstawie sa opracowywane wyniki

Wady metody delfickiej:

·         Ograniczona do jednego tematu

·         Kosztowna

·         Bez bezpośredniej wymiany poglądów

·         Trudność w dopasowaniu ekspertów

·         Wykorzystywanie jedynie do prognoz długookresowych

·         Założenie, że zgodność opinii jest równoznaczna z ich prawdziwością oraz trafnością

·         Rozłożona w czasie

Bibliografia:

Andrzej Skulimowski, Dariusz Kluz, WIELORUNDOWA ANALIZA DELFICKA JAKO NARZĘDZIE GRUPOWEGO WSPOMAGANIA DECYZJI, 2016.
Mateusz Wyrzykowski,  Polskie Towarzystwo Studiów nad Przyszłością, 24 listopada 2022 [dostęp 2022-12-18] (pol.).
Maria Cieślak: Prognozowanie gospodarcze : metody i zastosowanie. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. .
Theodore J. Gordon, THE REAL-TIME DELPHI METHOD, The Millennium Project, 2009.